Jestem uziemiona...

 Na dworze zimno, wieje straszliwy wiatr, więc plany ogródkowe muszą poczekać.

To po pierwsze..., a po drugie...

jestem uziemiona i zmuszona siedzieć w domu. Nie mogę przemęczać nogi. Coś mi się w kostce nadwyrężyło i basta!- lekarz zabronił się ruszać. 

Ale ruszam się po pokojach i coś kombinuję.

Wczoraj wieczorem już po wpisaniu mojego pierwszego posta dostałam weny i uszyłam trzy woreczki. 

Do czego mają służyć to jeszcze konkretnie nie wiem ( hihi), ale podobają mi się...No i już!

Woreczek z niebieskim imbryczkiem nastroił mnie wspomnieniowo..

Pijąc poranną kawę w mojej głowie przewijały się wspomnienia z domu babci- kuchnia z fawajerkami,

kran na jeden kurek z zimną wodą, chleb zamoczony pod tymże kranem, posypany cukrem- pychota!

Wszystkie dzieci z okolicznych domów bawiły się razem na ulicy, wpadało się do najbliższego domu, sąsiadka serwowała w/w poczęstunek w rekę i na podwórko....Ech...to były czasy!

 Dzisiaj nie połknęłabym takiego chleba- za nic.

 

 Ale na podwórku lubię się "bawić" nadal...

No i tak dzień minął mi na wspomnieniach ...

Mam w swoich skarbach dwie takie makatki z dawnych lat- dla mnie są pikne!

.........................................................................................................

Wspomnienia o Irenie Jarockiej...

" Gdy nie zostanie po mnie nic

oprócz pożółkłych fotografii,

błękitny mnie przywita świt

w miejscu, co nie ma go na mapie.

.............................................

Popatrzę jak wśród smukłych malw

wiatr w przedwieczornej ciszy kona, 

trochę mi tylko będzie żal, 

że trawa u was tak zielona."

Miałam 12-13 lat, kiedy odkryłam piosenki Ireny Jarockiej. W latach 70-tych Irena była u szczytu sławy. Została moją idolką. Wycinałam z gazet informacje o niej, kupowałam płyty, widokówki. Śpiewałam do różnorodnych kabli (mikrofon), naśladowałam makijaż, fryzurę, nawet styl bycia. Mama szyła mi bluzki i sukienki podobne do jej kreacji.

W specjalnym notatniku wklejałam wszystkie zdobyte materiały. Zeszyt ten mam do dzisiaj. Kartki pożółkły,  zmieniały się gusta, z latami  poszerzył się mój świat - pozostał sentyment do tamtych czasów.

Była niezwykłą, ciepłą kobietą, pogodną i przyjaźnie nastawioną do ludzi.

 Jej piosenki towarzyszyły mi, gdy kochałam, płakałam, marzyłam... Dostarczały mi sił i nadziei na lepsze dni. 

I dziś... gdy dopada mnie deprecha odganiam ją i podśpiewuję "... tak żyć, by coś zostało z tych dni..."